موسوی و بازرگان به «جشن عاشورا» اعتراض کردند...بازیگر فیلم «الناس»، فرزند مهندس بازرگان بود...همسرم موسیقی «شهرزاد» کورساکف را در کانون توحید پخش کرد...به قوام علاقه‌مندم چون خیلی شبیه قاضی شارح در سربداران است...شریعتی یقین داشت که انقلاب می‌شود. بعد از آزادی‌ از زندان درباره حُر صحبت می‌کرد...معلم فیلم «جُنگ اطهر» ترکیبی از آل‌احمد، شریعتی و تجربه‌های خود من بود...می‌خواستیم برای فیلم «سفر سنگ» کیمیایی که بارقه‌های مذهبی داشت سرمایه‌گذاری بکنیم.

«فریاد مجاهد» فیلم خیلی ضعیفی بود...من با مصادرۀ سینما‌ها آن هم به این شکل که اسلحه ببرند و سینما بگیرند، موافق نبودم...فیلم «قیصر» را بعد از انقلاب اکران کردیم... به ما اعتراض می‌کردند که سریال «سربداران» باعث شده آمار دزدی بالا برود، چون مردم حواسشان می‌رود به سریال شما و دزد خانه‌شان را می‌زند!... آقای محمد هاشمی، رئیس رادیو و تلویزیون مرا خواست، گفت فلانی می‌دانی دختر مدرسه‌ای‌ها هم حرف از قاضی شارح می‌زنند؟

فروغی در شناساندن اندیشه‌های عصر جدید، چه از نظر حقوقی و اجرایی و چه از دیدگاه نظری، بسیار مصمم و کوشا بود...فروغی را می‌توان اصلاح‌طلب و در نیمه دوم حیاتش دولتمردی محافظه‌کار دانست...فروغی چون مصمم به بهبود و اصلاح امور بود، تحول ذهن و زبان را توامان از لوازم کار می‌دانست...فروغی تنها به معرفی تصنعی و ترجمه صوری اندیشه تجدد بسنده نمی‌کرد بلکه به اهمیت زبان و غنای آن التفات و اشراف داشت...کتاب «سیر حکمت در اروپا» نمونه بسیار خوبی از کوشش در پرداخت فارسی فلسفی در دوران جدید بود.

در آن مقطع بسیاری از روشنفکران ما، صرف‌نظر از تنوع دیدگاه و ایدئولوژی، پایبند به اصل تمامیت ارضی بودند و از هر جریانی که آن را مغایر با این اصل می‌پنداشتند (حتی جریان جمهوری‌خواهی) پرهیز داشتند. بحث دموکراسی و حقوق سیاسی قومیت‌ها، آن طور که مثلا در گفتمان پسااستعماری در نیمه دوم سده گذشته به تدریج پرداخت گردید، هنوز به صورت گزینه سیاسی جذاب و نیرومندی درنیامده بود و بسیاری از روشنفکران ما دولت‌مدار می‌اندیشیدند.